There are 2 sides to every story...!

Een lach en een traan... Oh boy, wat weet ik goed wat dit spreekwoord wil zeggen. Deze morgen begon met een lach: ik mocht eindelijk naar huis! Weinig slaap, maar wel veel energie. De tranen volgden snel: ik realiseerde me dat mijn Erasmusavontuur er opzit... Zoals ik al zei met de nodige ups en downs, soms vloog de tijd om, soms kroop ze voorbij... Maar het is nu wel echt gedaan.

Nog een laatste blik op mijn kamer, op het appartement, op onze Corso Mazzini en dan richting station voor de trein naar Bologna. Op de trein verscheen er weer een glimlach, ik was nu echt onderweg! Die glimlach werd nog versterkt door de vriendelijke Roemeense meneer die mijn valies op en af de trein heeft geholpen en in het station van Bologna ook nog de trap op heeft gedragen. Bedankt!

Op het vliegveld van Bologna stond mijn gezicht nog steeds vrolijk! Maar in het vliegtuig kreeg ik weer de tranen in mijn ogen. Ik heb mijn Erasmusavontuur bëindigd, zoals ik het begonnen ben: op de laatste rij van het vliegtuig, aan het raampje. En net zoals in september, sprongen de tranen in mijn ogen toen het vliegtuig begon op te stijgen. In september realiseerde ik mij dat het toen pas echt begon, nu realiseerde ik mij dat het nu echt wel gedaan is. Tijdens het landen verscheen er weer een grote glimlach: ik was weer in België! Mijn bagage had ik redelijk vlug en daarna vloog ik door de deuren van de aankomsthal in de armen van mijn broertje en mijn papa. En nu ben ik natuurlijk weer vrolijk want ik ben eindelijk thuis, bij mijn mama, papa en broertje. De laatste tranen zijn ergens in het vliegtuig blijven hangen.

En hiermee sluit ik deze blog volledig af. Het is gedaan, finito! Bedankt voor het lezen van mijn schrijfsels en het volgen van mijn avonturen! Jullie waren een tof publiek! ;-)

Veel groetjes,

-x- Eline